استاد علی فرحانی از اساتید حوزه علمیه قم در گفتگو با خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی نشست دوره ای اساتید به موضوع «قصد قربت، حتی در توصلیات» پرداخت.

/270/260/23/

این استاد سطوح عالی حوزه علمیه قم در ابتدای گفتگو خاطرنشان کرد: یک روز در محضر آیت الله العظمی بهجت قدّس الله نفسه بودیم، حضرت آقا به من فرمودند: «اگر روزی اگر روزی بتوانی تمام توصلیاتت را به قصد قربت انجام بدهی، آن موقع می توان گفت که اهل نجات هستی.»

وی افزود: آیت الله بهجت رضوان الله علیه می فرمود: «در شریعت، مقدار کمی از اعمال، مشروط به قصد قربت شد؛ چون اکثر انسان ها توان انجام همه آنها را به قصد قربت ندارند؛ از این رو تخفیفا آن را برداشتند؛ اما آنچه کمال ایجاد می کند، قصد قربت است.»

استاد فرحانی اظهار داشت: باید در نظر گرفت اگر بیان می شود که کارها به قصد قربت انجام شود، اما انسان در آن حال نیز همه کارهای خود را مانند دیگر مردمان انجام خواهد داد؛ زندگی می کند؛ غذا می خورد و آب می نوشد؛ اما دلش جای دیگر است. همچنان که آن شاعر شیرین سخن گفت: «هرگز حدیث حاضر و غایب شنیده ای / من در میان جمع و دلم جای دیگر است» در عین حال، با همین امکان نیز به خدا می رسد و پرواز می کند. اگرچه دیگران نفهمند و درک نکنند.

وی در ادامه بیان کرد: به آن عارف بزرگوار گفتند زندگی تو مانند ما بود و با ما تفاوتی نداشتی و با ما حشر و نشر داشتی؛ چه چیزی تو را نجات داد؟ به همین مطلب اشاره کرد که برای خدا کار می کرد و قصد قربت داشت.

این استاد حوزه علمیه قم ابراز داشت: شاهد آن هستیم که انسان هایی عادی که به اماکن مقدسه می روند، برای آنکه دیگران هم بفهمند او به بقاع متبرکه رفته است؛ عکس ها انتشار می دهند تا خودی نشان بدهد؛ اما بودند شهدای بزرگواری که بسیاری از نزدیکان او هم حتی بعد از شهادتش نفهمیده بودند که او به حج تمتع هم مشرف شده است؛ نگفت تا دیگران برای او پارچه نزنند. همین حکایت از قصد قربت او دارد.

استاد علی فرحانی خاطرنشان کرد: در روایتی نبوی صلی الله علیه و آله و سلم آمده است: «استعینوا علی حوائجم بالکتمان» در حقیقت می توان این بیت را شاهد مثال کلام آورد که گفتند: «آب کم جو تشنگی آور به دست./ تا بجوشد آبت از بالا و پست». طلبه برای رهایی از فکر گناه برای خود با درس خواندن دل مشغولی درست کند؛ دیگران می بینند او درس می خواند؛ اما با این وسیله حتی فکر گناه را هم از ذهن خود دور کند؛ و در عین حال ظاهرش مانند دیگران باشد.